حرم حبیب

دیگر صدای الله اکبرهای علمدار به گوش نمی رسد.

از رجزخوانی های علی اکبر خبری نیست.

علی اصغر از بی شیری و تشنگی بی تابی نمی کند.

کودکان حرم دیگر طلب آب نمی کنند.

قاسم آرام گرفته است.

عبدالله چشم و دم فروبسته است.

حسین، خسته، داغ دیده، تنها وبی یاور وارد میدان شده است.