از : قصه گو ... به : پسرک ( قسمت دوم )

کبلایی نوشته بودی تو سخت ترین شرایط از لبت خنده نمی رفت . این خیلی اخلاق خوبیه .

روزگار بهت چی نشون داد که اینطور ریختی به هم . ؟کبلایی جونم . یه داستان کوچیک :

تو دهی پر از مردمون با صفا یه کبلایی زندگی می کرد که معروف بود به کبلایی محسن .

فروتن و خاشع و از اون آدم با حالا که من خیلی می خوامشون .

همیشه تو جواهر فروشی یه تعداد سنگ بی خاصیت هم پیدا می شه .

تو ده کبلایی محسن هم یه عده آدم از خود راضی بودن . چشم دیدن اونو نداشتن .

اما کبلایی محسن همیشه با اونا مهربون بود . نشد یه دفعه خنده از لبش بره . آدم محکمی بود .

با هیمن خنده و بگو بخند اونا هم شیفته ی کبلایی شدن . داستان یه کم طولانیه .

اما من خیلی وقت ندارم . چون باید شب و روز کار کنم . یه پروژه دستمه .

اصل مطلب اینه که نمی خوای به کسی اطمینان کنی نکن . اما اعتمادتو از همه سلب نکن .

از دنیا دل نبر . از زمین به اسمون میرن کبلایی .

منتظرم باش . اما دیگه اینجوری نبینمت . قول می دی ؟ خندون باش کبلایی . 

یه قصه خوب برات دارم .
شاید دیر بیام . اما میام . 

                                                یا زهرا(سلام الله علیها)